"BABA" VARLIĞINDA KIYMET ARZEDER!

Geçtiğimiz Pazar günü Babalar günüydü...

Tabii ki Kurban Bayramının ilk günü ile karışınca, kimi hatırladı, kimi "üstün körü" kutladı, kiminin aklına bile gelmedi...

Babalar akıldan kolay çıkmamalı aslında...

Gözünün içine bakmalı çünkü.

Beni seviyor mu ?

Benden memnun mu ?

Benden razı mı ?

Sürekli göz temâsı kurmalı...

Çocukken ayrı bakmalı,

Gençken ayrı.

Kahramanım demeli !

Hayat Babayı alt etmeye çalışarak geçmemeli..

Hayat Babanı yendiğin zaman başlamamalı...

Bitti dediğinde...

Onu yendiğini düşündüğünde...

Hayattan ne büyük kazık yediğini anlarsın.

Baban direğindir çünkü...

Ondan destek alırsın.

Yelkenindir, rüzgârına O üfler.

Limanındır, fırtınada Ona sığınırsın.

Sesinin tonunu taklit edersin, farkında bile olmadan.

Gülüşünü taklit edersin...

Sevaplarını, günahlarını taklit edersin.

Fakat farkında bile olmazsın.

Dolayısıyla...

Hayat bir imtihandan ibarettir.

İYİ İNSAN MUTLULUK,

KÖTÜ İNSAN TECRÜBE,

YANLIŞ İNSAN DERS,

MÜKEMMEL İNSAN İZ BIRAKIR.

O yüzdendir ki Babaların kıymeti hayattayken bilinmeli...

Baba dünyadan göçtükten sonra ah-vah etmemeli.

& & & &
Kızıyla birlikte köprüyü geçecek olan Baba kızına elini uzatır ve şöyle der; "elimi tut ki, nehre düşme yavrum."

Küçük kız babasına "hayır baba, sen benim elimi tut lütfen"

Adam şaşırır. "Ne farkı var ki kızım"

Kızı babasına cevap verir.

"Baba çok fark var. Eğer ben senin elini tutarsam ve bana bir şey olursa, senin elini bırakabilirim. Ama sen benim elimi tutarsan ve biliyorum ki, her ne olursa olsun sen benim elimi asla bırakmazsın."

| Bu haber 1094 defa okunmuştur.