SENİ ÇOK ÖZLÜYORUM "CANIM ANNEM"

Çocukluğumu hatırlıyorum, evden ayrılıp babamın yanına dükkana gittiğimde eve dönene kadar özlerdim Anneciğimi...

İlkokula, Ortaokula gittiğimde de aynı duygu, yani "Anne özlemi" sarardı benliğimi...

Bu anlattığım ayrılıklar bir kaç saatlik ayrılık düşünebiliyor musunuz?

Sonra 1982 yılı Eylül ayı geldi çattı. Uzun ayrılıklar kapıya dayandı. İnebolu eski otogarında otobüse bineceğim saat yaklaştı. İçimi kaplayan o ayrılık acısını tarif etmem imkansız. Beni yolcu etmek için Babam, Annem, Büyükbabam, Anneannem, Teyzem, Dayılarım ve Kardeşlerim hepsi orada. 200 kilometre uzaklıktaki Çankırı'ya lise tahsili için gidiyorum. Canım Annem ara ara otobüsün arkasına gidiyor, ağladığını göstermemek, beni üzmemek ve gözyaşlarını silmek için. Otobüse binme vakti geliyor, herkesin ellerini öpüyor, sarılıyor, sanki bana "gitme deseler" diye bakıyor, gitmekten vaz geçsem diye içimden geçiriyorum. İnebolu'da bulunmayan bir okulda eğitim almak için gittiğimin bilincinde olsamda, ayrılık acısı her şeyin önüne geçiyor. Bu duygularla otobüse biniyorum. Sadece Annemden ayrılacak olmam içimi acıtıyor nedense, konuşamayacak derecede boğazım düğümleniyor. Otobüs İnebolu'dan uzaklaşıyor, kendimi tutamıyorum artık. Utancımdan hıçkıra hıçkıra ağlayamıyorum ama içim kan ağlıyor...

Çankırı'ya varıyor, Anne özlemiyle yanıp tutuşuyorum. Abartmıyorum günlerce ve aylarca gece yatağa girdiğimde battaniyeyi kafama çekiyor, Canım Annemi düşünüyor, ağlamaktan göz yaşlarımın kuruduğunu hissediyorum.

Dört yıl Anne ve memleket hasretiyle geçiyor. Günler ayları, aylar yılları kovalıyor. Fakat Anne özlemi her yaşta tazeliğini koruyan, bitmeyen, dinmeyen ve tarif edilemeyen bir duygu oluyor benim için.

Askerlik çağım geliyor, önce Aydın sonra Bingöl'de geçen 18 ay hasret ve özlemle bitiyor. Yatılı okuldaki kadar olmasa da Anne özlemi benim için her şeyin önünde bir duygu oluyor. Bana bu duyguyu aratmayacak, ya da unutturacak farklı bir arayış ise başlamadan bitiyor.

Zaman her şeyin ilacıdır biliyorum..

Sevgilerin en güzelinin ve özlem duygusunun adının ANNE olduğunu yaşayarak öğreniyorum.

Sadece CANIM ANNEM için tarifi imkansız bir özlem duygusu var içimde.

25 Mart 2024 tarihinden itibaren artık hiç göremeyecek, koklayamayacak, doya doya sarılamayacak bir ayrılık bu...

Herhangi bir sıkıntımı dinleyecek...

Yorulduğumu anlayacak...

Benim derdimle dertlenecek...

Samimi ve içten dualar edecek...

Tek kişi varsa O'da ANNEM...

Hâlâ varmış gibisin...

Bizi görüyor, duyuyor ve hayır duanı eksik etmiyorsun...

Biliyorum...

SENİ SEVİYOR VE ÇOK ÖZLÜYORUM

CANIM ANNEM.

| Bu haber 1936 defa okunmuştur.